حدیث-کاربردی-روز
حسرت صدقه دادن وانفاق
آیه شماره 10 از سوره مبارکه منافقون

وَ أَنْفِقُوا مِنْ ما رَزَقْناکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ فَیَقُولَ رَبِّ لَوْ لا أَخَّرْتَنی‏ إِلى‏ أَجَلٍ قَریبٍ فَأَصَّدَّقَ وَ أَکُنْ مِنَ الصَّالِحینَ
از آنچه به شما روزى داده‏ایم انفاق کنید، پیش از آنکه مرگ یکى از شما فرا رسد و بگوید: «پروردگارا! چرا (مرگ) مرا مدت کمى به تأخیر نینداختى تا (در راه خدا) صدقه دهم و از صالحان باشم؟»
1- براى دعوت مردم به کار خیر، بسترسازى کنید. «انفقوا… من قبل أن یأتى احدکم الموت» (فرا رسیدن مرگ و نداشتن فرصت بازگشت و التماس براى تأخیر مرگ را یادآورى کنید).
2- آنچه داریم از خداست نه از خودمان. «رزقناکم»
3- علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد. «من قبل ان یأتى» (با فرا رسیدن مرگ راه عمل بسته مى‏شود)
4- مرگ، بى‏خبر مى‏رسد و قابل تأخیر نیست. «یأتى احدکم الموت… لولا اخّرتنى»
5 - ثروتمندانى که در زمان حیات خود، اهل انفاق نبوده‏اند، به هنگام مرگ، تأسف بسیار خواهند خورد. «ربّ لولا اخرتنى… فاصّدّق»

#حدیث_روز_کاربردی
آیه شماره 12 از سوره مبارکه حجرات
بدگمانی ممنوع
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَ یُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخیهِ مَیْتاً فَکَرِهْتُمُوهُ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحیمٌ
اى کسانى که ایمان آورده‏اید! از بسیارى از گمانها بپرهیزید، چرا که بعضى از گمانها گناه است؛ و هرگز (در کار دیگران) تجسّس نکنید؛ و هیچ یک از شما دیگرى را غیبت نکند، آیا کسى از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد؟! (به یقین) همه شما از این امر کراهت دارید؛ تقواى الهى پیشه کنید که خداوند توبه‏پذیر و مهربان است!
1- ایمان، تعهّدآور است و باید از یک‏ سرى افکار و اعمال دورى نماید. «یا ایّها الّذین آمنوا اجتنبوا…» (ایمان، با سوء ظن و تجسّس و غیبت سازگار نیست.)
2- براى دورى از گناهان حتمى، باید از گناهان احتمالى اجتناب کنیم. (بنابراین از آنجایى که برخى گمان‏ ها گناه است، باید از بسیارى گمان‏ ها، دورى کنیم.) «اجتنبوا کثیراً… انّ بعض الظن اثم»
3- در جامعه‏ ى ایمانى، اصل بر اعتماد، کرامت و برائت انسان‏ها است. «انّ بعض الظن اثم»
4- براى جلوگیرى از غیبت باید زمینه‏ هاى غیبت را مسدود کرد. (راه ورود به غیبت، اوّل سوء ظن و سپس پیگیرى و تجسّس است، لذا قرآن به همان ترتیب نهى کرده است.) «اجتنبوا کثیراً من الظن… لاتجسسوا ولا یغتب»
5 - غیبت و بدگویى از دیگران حرام است، از هر سنّ و نژاد و مقامى که باشد.«لایغتب…» («احدکم» شامل کوچک و بزرگ، مشهور و گمنام، عالم و جاهل، زن و مرد و… مى‏شود.)
6- مردم باایمان، برادر و هم ‏خون یکدیگرند. «لحم اخیه»
7- همان گونه که مرده قدرت دفاع از خود را ندارد، شخصى که مورد غیبت قرار گرفته است، چون حاضر نیست، قدرت دفاع ندارد. «میتاً»
8- غیبت کردن، نوعى درّندگى است. «یأکل لحم اخیه میتاً»

#امام_رضا_علیه_السلام
خشنودی عمومی
آیا درست است که می گویند لقب رضا را مامون به امام هشتم داده است؟
این لقب ریشه دینی دارد، امام کاظم) علیه‏السلام) پیوسته فرزند خود را رضا خطاب مى‏کرد و مى‏فرمود:«قلْتُ لِوَلَدِىَ الرِّضَا….» (1)
احمد بزنطى به حضرت جواد(علیه‏السلام) عرض کرد: عده‏اى از مخالفان شما خیال مى‏کنند مأمون پدر شما را به رضا ملقب ساخته است، زیرا آن حضرت ولایتعهدى او را پذیرفت و متعهد خواسته او شد. امام فرمود: به خدا سوگند اینان مردمى بدکار و دروغگو هستند و خیال نابجایى کرده‏اند، بلکه خداى متعال او را رضا نامیده‏اند زیرا آن حضرت در آسمان مرضى خدا و در زمین مورد خشنودى حضرت رسول اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله) و ائمه هدی (علیه‏السلام) بود. بزنطى پرسید: از کجا چنین لقبى مخصوص پدر بزرگوار شما شده، با آنکه پدران و اجداد شما همگى مرضى خدا و رسول و ائمه طاهرین بوده‏اند؟ فرمود: علت اینکه پدر من از میان تمام ائمه بدین پایه ارتقا یافته، این بود که دوست و دشمن از وى خرسند بودند، لیکن پدران او هرگاه مورد توجه و علاقه دوستان بودند، دشمنان از آنها رضایتى نداشتند. (2)
پى نوشت ها:
1. بحارالأنوار، ج 49، ص 2
2.معانى الاخبار، ج 1، ص 6

#اجتماعی_اخلاقی
مراحل ازدواج
بسیاری از کارشناسان عقیده دارند که رابطه دراز مدت به خصوص ازدواج طی مراحل مشترکی تکامل می یابند:
1.مرحله عشق ورزی و ماه عسل: در این مرحله زوجین سرخوش از شور و صمیمیت موجود در رابطه خود به سر می برند. همچنان که آنها خود را معطوف کشف یکدیگر و قسمت کردن لحظات زندگی با یکدیگر می کنند، تفاوتها و اختلافات نسبتا بی اهمیت جلوه می کنند و کشش جنسی معمولا نیرومند است.
2. مرحله واقعیت: در این مرحله زوجین با قرارگیری در موقعیت هایی که پیشتر با آنها مواجه نشده بودند، از خود و یکدیگر به شناخت بیشتری دست می یابند. موارد بسیار زیادی برای ناسازگاری و مخالفت بر خلاف دوران نامزدی و یا زندگی مشترک پدیدار می گردد. احساساتی همچون یاس، تنهایی و دیگر واکنش ها پس از پایان پذیرفتن دوران خوش اوایل ازدواج کاملا طبیعی است. به سبب چالش برانگیز بودن این مرحله، 2 سال نخست زندگی از بالاترین خطر جدایی و طلاق برخوردار است.
3. مرحله سازگاری: در این مرحله زوجین می کوشند تا رابطه خود را با آگاهی یافتن از نیازهای خویش و کنار آمدن با تفاوت ها و زمینه های ناسازگاری، این بار بر پایه حقایق و منطق بنا نهند.
4. مرحله تحول و موفقیت: در این مرحله زوجین از مزایای ازدواج که سبب برآورده ساختن نیازها و فراهم آوردن یک تکیه گاه و پشتیبان دو جانبه، شادمان و برخوردار می گردند. همچنان که زوجین تجارب پر فراز و نشیب زندگی را با یکدیگر قسمت می کنند، این خود منجر به یک صمیمیت عمیق تر در بین آن دو خواهد شد. [1]


پی نوشت :
1. آقایوسفی، علیرضا، مهارت های زناشویی، ص23

#ائمه_بقیع
به کدامین گناه
آیا مسموم کردن امام حسن به دستور معاویه بود؟
سبط بن جوزی حنفی در باب سبب وفات امام مجتبی ، بعد از ذکر گروهی از علمای اهل سنت که اعتقاد به دستور معاویه برای مسمومیت حسن بن علی علیهما السلام داشتند، می نویسد:
علمای تاریخ و از جمله ابن عبدالبر گفته اند: جعده دختر اشعث بن قیس همسر امام مجتبی علیهالسلام آن حضرت را مسمومکرد.
شعبی گفته: معاویه مخفیانه به او پیام داد و گفت: حسن را مسموم کن تا تو را به ازدواج یزید در آورده و صد هزار درهم به توبدهم. وقتی حسن از دنیا رفت، کسی را پیش معاویه فرستاد تا از او درخواست کند که به وعده اش وفا نماید، معاویه مال را برای او فرستاد وگفت: من یزید را دوست دارم و امید به زنده بودن او دارم، اگر این مسأله نبود، من تو را به ازدواج او در می آوردم.
شعبی گفته: دلیل این سخن این است که امام حسن در هنگام مرگ خودش در حالیکه از کار معاویه با خبر شده بود می گفت: تو شربت او را ساختی و او به آرزویش رسید، سوگند به خدا که او به وعده ای که داده است،وفا نخواهد کرد و به آنچه گفته عمل نخواهدکرد.
سعدى خزرجى صراحت دارد که طبرى در تاریخش نقل کرده که معاویه براى جعد هسمفر ستاد واو را تحریک کرد تا امام مجتبى را به شهادت برساند:
در تاریخ طبرىآمده است که حسنبن على در زمان معاویه مسموم از دنیا رفت، معاویه که با هوش وزیرک بود، مخفیانه براى جعده دختر اشعث که همسر س امام حسن بود، شربتى فرستاد و به او گفت که اگر حسن را بکشى، تو را به ازدواج یزید در خواهم آورد.
هنگامى که حسن از دنیا رفت، کسى را فرستاد که معاویه به وعده اش عمل کند،معاویه در جواب گفت: من در مورد یزید، بخل می ورزم (اورابه دست هرکس نمی سپارم)[1].
اما متأسفانه این مطلب در چاپ هاى کنونى تاریخ طبرى و جودندارد!
پی نوشت:
[1]. السعدی الخزرجی،موفق الدین أبی العباس أحمد بن القاسم بن خلیفة بنیونس (متوفای668هـ)، عیون الأنباء فی طبقات الأطباء،ج1،ص174،تحقیق: الدکتور نزار رضا، ناشر: دارمکتبةالحیاة - بیروت.