قرآن کریم سنگ دلى یهود را چنین ترسیم می کند: «ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِکَ فَهِیَ کَالْحِجارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَ إِنَّ مِنَ الْحِجارَةِ لَما یَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهارُ وَ إِنَّ مِنْها لَما یَشَّقَّقُ فَیَخْرُجُ مِنْهُ الْماءُ وَ إِنَّ مِنْها لَما یَهْبِطُ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ وَ مَا اللَّهُ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ(1)؛ سپس دلهاى شما (یهودیان) بعد از این واقعه سخت شد؛ همچون سنگ یا سختتر از آن؛ چرا که برخى از سنگها مىشکافد و از آن، نهرها جارى مىشود، و پارهاى از آنها شکاف بر مىدارد و آب از آن تراوش مىکند، و پارهاى از خوف خدا (از فراز کوه) به زیر مىافتد؛ اما دلهاى شما چنین نیست و خداوند از اعمال شما غافل نیست.»
بر پایه شواهد و قرائن فراوان، یهود در طول تاریخ از سنگ دلترین ملّتها بوده و هست؛ چنان که اگر زمانى بر منطقهاى حاکم مىشدند با بىرحمانهترین شیوه دست به کشتار مىزدند. شاید آنان این طور جنگیدن و خونریزى را از توراتِ تحریف شده گرفته باشند که در اسفار مختلف از آن سخن به میان آورده است از جمله «…هیچ کسى را زنده نگذارید و به کسى رحم نکنید. پیر و جوان دختر و زن و بچه همه را از بین ببرید.(2)» و در سفر اشعیا نبى این گونه آمده است «هر که گیر بیفتد با شمشیر یا نیزه کشته خواهد شد. اطفال کوچک در برابر چشمان والدینشان به زمین کوبیده خواهند شد. خانههایشان غارت و زنان بى عصمت خواهند گردید.»(3) این بینش و نگرش را خداوند چنین در قرآن به نقد مىکشد: چون از شما پیمان محکم گرفتیم که خون همدیگر را مریزید و یکدیگر را از سرزمین خود بیرون نکنید؛ سپس شما به این پیمان اقرار کردید و خود گواهید؛ ولى باز همین شما هستید که یک دیگر را مىکشید و گروهى از خودتان را از دیارشان بیرون مىرانید و به گناه و تجاوز بر ضد آنان به یک دیگر کمک مىکنید؛ و اگر به اسارت پیش شما آیند به دادن فدیه آنان را آزاد کنید؛ با آنکه نه تنها کشتن بلکه بیرون کردن آنان بر شما حرام شده است. آیا شما به پارهاى از کتاب تورات ایمان مىآورید و به پارهاى دیگر کفر مىورزید.(4)
1- بقره / 74.
2- ر.ک. کتاب مقدس، پیشین، سفر حزقبال، 9: 5 - 6.
3- ر.ک. پیشین. سفر اشعیا نبى، 13: 10 – 16
4- بقره/ 84 و 85.
