جهان طبیعت، کلاس درس
جزء13قرآن
آیه شماره ٣ از سوره مبارکه رعد
وَ هُوَ الَّذی مَدَّ الْأَرْضَ وَ جَعَلَ فیها رَواسِیَ وَ أَنْهاراً وَ مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ جَعَلَ فیها زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ یُغْشِی اللَّیْلَ النَّهارَ إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ
و او کسى است که زمین را گسترد؛ و در آن کوه‏ها و نهرهایى قرار داد؛ و در آن از تمام میوه‏ها دو جفت آفرید؛ (پرده سیاه) شب را بر روز میپپوشاند؛ در اینها آیاتى است براى گروهى که تفکر میکنند.
*جهان طبیعت، کلاس درس است نه خانه غفلت. «لقوم یتفکّرون»

#اخلاقی_تربیتیویژگی
امید و تلاش عقاب بعد40سالگی

عمر عقاب از همه پرندگان نوع خود درازتر است، عقاب می تواند تا 70 سال زندگی کند، ولی برای اینکه به این سن برسد باید تصمیم دشواری بگیرد. زمانیکه عقاب به 40 سالگی می رسد:چنگالهای بلند و انعطاف پذیرش دیگر نمی توانند طعمه گرفته را نگاه دارند. نوک بلند و تیزش خمیده و کند می شود و شهبال های کهن سالش بر اثر کلفت شدن پرها به سینه اش می چسبند و پرواز برای عقاب دشوار می گردد. در این هنگام عقاب تنها دو گزینه در پیش روی دارد:
-یاباید بمیرد(بترسد و کاری نکند)
-یا آن که فرایند دردناکی را که 150 روز به درازا می کشد پذیرا گردد(بترسد ولی…. اقدام کند)
برای گذرانیدن این فرآیند عقاب باید به نوک کوهی که در آن جا آشیانه دارد پرواز کند. در آنجا عقاب نوکش را آن قدر به سنگ می کوبد تا نوکش از جای کنده شود. پس از کنده شدن نوکش، عقاب باید صبر کند تا نوک تازه ای در جای نوک کهنه رشد کند ، سپس باید چنگال‌های پیشین را از جای برکند. زمانیکه به جای چنگال های کنده شده ، چنگال‌های تازه ای در آیند. آن وقت عقاب شروع به کندن همه پرهای قدیمی اش می کند.. سرانجام ، پس از 5 ماه عقاب پروازی را که تولد دوباره نام دارد آغاز کرده ….. و 30 سال دیگر زندگی می‌کند.چرا این دگرگونی ضروری است ؟ فرار از زندگی مرغی بیشتر وقت‌ها برای بقا، ما باید فرایند دگرگونی را آغاز کنیم . گاهی وقت ها باید از خاطرات قدیمی، عادت های کهنه و سنت های گذشته رها شویم. تنها زمانی که از سنگینی بارهای گذشته آزاد شویم می‌توانیم از فرصت های زمان حال بهره مند گردیم.



پی نوشت:
محمدحسین قدیری، نرم افزار ورزیدگی در زندگی، اندرویدی(رایگان)، سایت گفت و گوی دینی

#اخلاقی♤تربیتی
رهایی از نومیدی در قرآن و احادیث

قرآن
1.فرشتگان به ابراهیم گفتند: تو را مژده ای راستین دادیم، پس از نومیدان مباش! گفت: کیست جز گمراهان که از بخشایش پروردگار خویش نومید باشد؟
2.ای پسران من! بروید و از یوسف و برادرش جستجو کنید و از رحمت خدا نومید مباشید، که از رحمت خدا جز کافران کسی نومید نیست.
3.ای محمد! بگو (به گناهکاران که خدا می گوید): ای بندگان من که به زیان خویشتن بسی کارها کرده اید، از رحمت خدا نومید مباشید، که خدا همه گناهان را می آمرزد، و او آمرزنده و مهربان است.
4.چون فرستادگان نومید گشتند و پنداشتند که دعوت آنان را کسی پذیرا نخواهد شد، یاری ما به ایشان در رسید، و آن کسان که خواستیم رهایی یافتند؛ و البته مجرمان را از قدرت ما (در کیفر دادن) رهایی نخواهد بود.
5.سران قوم فرعون گفتند: موسی و قومش را وا می گذاری تا در این سرزمین تباهی کنند و تو و خدایان تو را فرو گذارند؟ فرعون در پاسخ گفت: ما پسران ایشان را خواهیم کشت و زنانشان را (همچون اسیر) زنده خواهیم گذارد، و ما بر ایشان چیره ایم موسی به قوم خود گفت: از خدا یاری جویید و بردبار باشید، که زمین از آن خدا است، و آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد به میراث می دهد، و پایان خوش ویژه پرهیز پیشگان است گفتند: پیش از آنکه تو بیایی، و پس از آن که تو آمدی، ما را آزار کردند؛ گفت: امید است که پروردگارتان دشمن شما را هلاک کند، و شما را در زمین جانشین سازد، تا بنگرد که چگونه اعمالی خواهید داشت؟
حدیث
6.امام علی علیه السلام: فرزندم! تو از خزینه های رحمت خدا، چیزهایی خواستی که هیچ کس جز او توانایی بخشیدن آنها را ندارد، همچون طول عمر، و تندرستی، و فراوانی روزی؛ و خدا خود کلید خزاین خویش را در دست تو نهاد، زیرا که اذن داد تا هر چه می خواهی از او بخواهی. و تو هر وقت بخواهی می توانی درهای نعمت او را با دعا بگشایی، و سیلاب رحمت او را بر خویشتن فرو ریزی؛ چون چنین است مبادا دیر کرد اجابت تو را نومید سازد، که بخشش به اندازه نیت (و تصمیم و استقامت در دعا و طلب) است.
7.امام کاظم علیه السلام: - از پدرانش، از پیامبر اکرم: خدا نومید کنندگان مردم را از رحمت خویش، روز قیامت با روی سیاه بر می انگیزد؛ و برای معرفی آنان مأموران رستاخیز می گویند: اینانند کسانی که مردمان را از رحمت خدا مأیوس کردند.
8.امام صادق علیه السلام: تا زمانی که مؤمن، در نتیجه شتابزدگی برای اجابت دعای خود، نومید نشود و دعا را فرو نگذارد، در خیر و آسایش و رحمت خدا قرار دارد. (راوی حدیث گوید): به امام گفتم: چگونه شتاب می کند؟ گفت: می گوید از فلان و فلان وقت پیوسته دعا کردم و اجابت نشد.
9.امام صادق علیه السلام: نومیدی از رحمت خدا سردتر از زمهریر است.
10.امام سجاد علیه السلام: خداوندا! مرا از آرزوهایی که در تو بسته ام مأیوس مکن، تا یأس از رحمت برمن چیره نشود.
11.امام علی علیه السلام: برای آنچه بدان امید نداری، امیدوارتر از چیزی باش که بدان امیدواری.
12.امام رضا علیه السلام: - از پدرانش، از پیامبر اکرم: خدای متعال گفت: ای پس آدم! گناه مردم تو را به گناه خودت مغرور نکند،ونعمت مردمان تو را از شکر نعمتی که خدا به تو داده است غافل ندارد؛ و زنهار مردمان را از رحمت خدای، که خود امید آن را داری، نومید مکن.
13.امام علی علیه السلام: - امیرمؤمنان نشانه ترس را در چهره مردی دید، از او پرسید: تو را چه می شود؟ مرد گفت: از خدا می ترسم. علی گفت: ای بنده خدا! از گناهانت بترس و از عدل خدا بر تو در برابر ستمی که بر بندگانش روا می داری؛ خدا را در آنچه بر تو واجب کرده است فرمانبردار باش، و در آنچه سبب اصلاح جال تو می شود نافرمانی مکن، و پس از آن دیگر از خدا مترس، که او بر هیچ کس ستم نمی کند، و هرگز بیش از آن اندازه که کسی سزاوار عذاب باشد به او عذاب نمی دهد؛ مگر اینکه از فرجام بد (سوء عاقبت) بترسی یعنی که در حال تو (و خداشناسی و دینداری و طاعت گزاری تو پیش از مرگ) تغییری و دگرسانیی پدید آید، حال اگر می خواهی خدا تو را از بدفرجامی و سوء عاقبت نیز در امان دارد، باید بدانی و معتقد باشی که هر کار نیکی که می کنی به فضل خدا و به توفیق او است، و هر بدی که از تو سر می زند، به مهلت و فرصتی است که خدا می دهد، (و اینکه تو را زود عذاب نمی کند و کیفر نمی دهد) از سر غفوو گذشت و حلم او است.



پی نوشت:
مرکز اطلاع رسانی غدیر

#اخلاقی♤تربیتی
حقیقت نیکوکاری

امام سجاد علیه السلام ، به فقرا، «شِکر» و «بادام» صدقه می‏دادند. وقتی از ایشان درباره علت انفاق شکر و بادام سوال شد، آیه 92 سوره آل عمران را تلاوت نمودند: لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ هرگز به (حقیقت) نیکوکاری نمی‌رسید مگر اینکه از آنچه دوست ‌دارید، انفاق کنید. امام سجاد علیه السلام، شکر و بادام دوست داشتند.
علامه مجلسی، بحارالانوار ، جلد 46 ، صفحه 89
مرحوم کلینی، الکافی، جلد4 ، صفحه 61

#اخلاقی♤تربیتی
پاداش مهمان نوازی مرد مشرک
امام باقر علیه السلام فرمودند: مردی مومن، در سرزمینی زندگى مى کرد که حاکم ستمگرش قصد داشت او را به قتل برساند، به همین دلیل، مرد مؤمن به سرزمین مشرکین گریخت و میهمان مردی مشرک شد، مرد مشرک، با میهمان نوازی، مرد مومن را پناه داد و با او مدارا نمود. هنگامى که مرگ مرد مشرک فرا رسید، خداوند به او فرمود: اگر در بهشت من جایى برای مشرکین بود، حتما تو را در آن جای مى دادم، ولی بهشت من بر کسی که به من شرک ورزید حرام است، اما اى آتش! این مرد مشرک را نترسان و او را میازار!

محدث نوری، مستدرک الوسائل، جلد 12، صفحه394، حدیث 14394