#همنوا_با_ابوحمزه
آرامش در آغوش خدا
دوباره همان اضطراب و دلهره چند ماه قبل به سراغم آمده بود و تمام وجودم را فرا گرفته بود . صدای زنگ تلفن من را به خود آورد .
درحالی‌که تکه تکه های شکسته بشقاب دستم را بریده بود و سیل اشک صورتم را خیس کرده بود گوشی تلفن را جواب دادم.
رشته‌ی آشفته داستانهای ذهنم پاره شد.صدای زهرا خانم ، زن همسایه بود که به رسم همه ساله‌اش ، برای مراسم افطاری اولین شب ماه رمضان دعوت‌مان می‌کرد.
تلفن را قطع کردم .یک لحظه به خود آمدم.بله درست بود ماه رمضان بود.ماه خدا.ماه به بندکشیده شدن شیطان.!
رفتم وضو گرفتم تا وجود مضطرب وناتوانم را به قادر متعال بسپارم. قرآن را باز کردم:"اعوذ بالله من الشیطان الرجیم".
قلبم آرام شد. اشک هایم جاری شد.احساس سبکی می کردم .
در آغوش خدا ، آرام شدم و جان دوباره ای گرفتم.
در مهمانی افطاری خانم همسایه ،که دعای ابوحمزه ثمالی طنین انداز شده بود این فراز از دعا به جانم نشست و روحم را نوازش می داد:."وَ أَخْلُو بِهِ حَیْثُ شِئْتُ لِسِرِّی بِغَیْرِ شَفِیعٍ":ستایش خدایی را که هر وقتی برای راز ونیاز با او خلوت توانم کرد بدون هیچ واسطه ای!