#تولیدی
#به_قلم_خودم
تلنگرهایی به رنگ خدا
بارها تلنگرهایی در زندگی اتفاق افتاده که خدا را می توان در آن به عینه دید.تلنگرهایی خدایی ، که مثل یک فلاشر ، راه را به تو نشان می دهد.
گاهی یک بیماری و ترس از بیماری انچنان تلنگر به تو می زند که مرگ را با چشم خود می بینی ولی ترس مرگ یک طرف ،اما دست خالی بودن یک طرف دیگر ،چون دست خالی هستی از خدا فرصت می خواهی تا بیشتر به عبادات بپردازی اصلا به دنیا فکر نکنی ودغدغه ات توشه ی اخرتت باشد و این چه تلنگر زیبایی است.
تلنگری خدایی!!

#همسرداری #هوو
#ههوو_مرد_و_زن_نمی_شناسد
#ههو_سازی_نکنید

یکـى از آفـت‏هاى دانه درشـت در روابط همسـران، «هوو سازی» است.
برخـى از همسـران، در روند زندگـى زن و شـوهرى‏شـان، براى‏ همدیگر هووهایى مى‏سـازند و با این کار به زندگى‏شان صدمه مى‏زنند.
مثلاً خانم‏ها از فرزندانشان براى شوهرانشان هوو مى‏سـازند؛ به این‏گونه که چندان به فرزندان مى‏پردازند که از همسران غافل مى‏شوند. به‏‌جاى آن‌که هر کدام از شوهر و فرزند را در مکانت ویژه او بنشانند، از یکی مى‌کاهند و به دیگرى مى‏افزایند.
یا آقایان چنان در کسـب و کارشان غرق مى‏شوند که از همسران‏ خود غافل مى‏مانند.
یا محققان و عالمان، چنان سرگرم تحقیق و دانش‏ مى‏گردند که وظایف همسرى‏شان را فراموش مى‏کنند. آیت‌الله جوادى‏ آملـى مى‏گفتند «ما فرزانگى‏مان را براى بیـرون خانه و خسـتگى‏مان را براى درون خانه مى‏گذاریم.»
حتـى گاهـى برخـى از عبـادت‌پیشـگان چنان در عبادت غـرق‏ مى‏شوند که از همسر و خانواده فاصـله مى‏گیرند. چنین عبادتى که همسـر را از رسـیدگى عاطفى به همسـرش باز دارد، ممکن است نیرنگ شیـطان باشد و نه‌تنها موجب نزدیکى به بارگاه الهی نیسـت، سبب دورى از درگاه خداوندى است.
هر چیز که همسـر را از وظایـف همسـرى باز دارد، هوو اسـت. این‏ هوو، مرد و زن نمى‏شناسـد. براى آبادانى زندگـى، بایـد از این هووها سخت حذر کرد.



استاد علی‌اکبرمظاهری، مجله خانه خوبان ، شماره 55
https://t.me/mazaheriesfahani_ir

#تولیدی
#به_قلم_خودم
زیارت اول وتشنگی !
زیارت اول که باشی و چشمهایت بین الحرمین را از نزدیک ببیند ، نیازی به روضه خوانی نیست ، اشک هایت سرازیر می شود و لحظه به لحظه کربلا و چشمها یت ، عاشورا را برایت مجسم می کند. گویا عاشورا شده و تو هستی و حسین (ع) ، تو هستی و عباس (ع) ، تو هستی و تمام روضه ها و ذکر مصیبت ها !
باید فقط گریه کنی تا توان راه رفتن داشته باشی ، اگر نگریستی دیگر نفس یاریت نمی کند و جا می مانی از قافله عشق !
زیارت اول که باشی و همراهت پدر یا برادر یا همسرت باشد، ، گریه بر بی کسی و غریبی زینب ، همراهیت می کند وقدم به قدم تا رسیدن به حرم ، اشک است و اشک!
زیارت اول که باشی ، دیدن کربلا و…فقط تشنه ات می کند وبس ! عاشق تشنه ای می شوی که فقط دوباره دیدن ، آرامت می کند.
زیارت اولی ها زیارت تان قبول!#یاوران_زینب

دوات و قلم، مصیبت بزرگ اسلام!

ماجرای قلم و دوات در پایان عمر پیامبراکرم(ص) چیست؟مطابق نقل صحیح بخاری از مهمترین منابع روایی اهل سنت، در آخرین روزهای حیات رسول خدا، در حالی که جمعی از صحابه به عیادت ایشان رفته بودند فرمود: قلم و کاغذی بیاورید تا چیزی برای شما بنویسم که به برکت آن، هرگز گمراه نشوید. بعضی از حاضران گفتند: بیماری بر پیامبر(ص) غلبه کرده (و هذیان می‌گوید) و ما قرآن را داریم و آن برای ما کافی است. در میان حاضران غوغا و اختلاف افتاد؛ بعضی می‌گفتند: بیاورید تا حضرت بنویسد و بعضی غیر از آن را می‌گفتند، رسول خدا(ص) فرمود: برخیزید و از نزد من بروید.[1] در صحیح مسلم که آن نیز از مهمترین کتابهای اهل سنت است، فردی که با سخن پیامبر مخالفت کرد عمر بن خطاب معرفی شده است. در همان کتاب و همچنین صحیح بخاری آمده است که ابن عباس پیوسته بر این ماجرا افسوس می‌خورد و آن را مصیبتی بزرگ می‌شمرد.[2]
1.بخاری،صحیح بخاری، جلد 6، چاپ دارالجیل بیروت، باب مرض النّبی(ص) و وفاته، ص 12.
2. صحیح مسلم، چاپ داراحیاء التراث العربی، ج 3، کتاب الوصیة، باب 5، ص 1259.