#تولیدی
#به_قلم_خودم
اسکن خوشبختی!
خوشبختی واژه ای است که گاه وبیگاه ذهن ما را به خود مشغول میکند تا داشته ها و نداشته هایمان را کنار هم بچینیم و خودمان کلاه خودمان را قاضی کنیم که “پس من خوشبختم یا بدبختم؟".
اگر منصف باشیم نتیجه ای که می گیریم این است که"من خوشبختم و بدبخت نیستم ، و اگر بگویم بدبختم ،نهایت ناسپاسی است".
براستی خوشبختی چیست؟
درک خوشبختی برای هر کسی به طرز فکر و نگاه او به دنیا است .
خوشبختی برای کسی که هیچ وقت چشم هایش دنیا را ندیده است ، این است که یک روز صبح از خواب که بیدار می شود ، پنجره را باز کند ودنیا و زیبایی هایش راببیندو برای کسی که نمی تواند راه برود، زمانی است که بتواند خودش قدم بردارد .
کسی که هیچ وقت فرزندی نداشته
،زمانی خوشبخت است که با صدای گریه و بیقراری فرزندش از خواب بیدار شود تا فرزندش را در اغوش گرفته تا آرام بگیرد.
پدر و مادر هم که میوه های نایابی هستند که تا زمانی که هستند خوشبختی که به خاطر وجود آنهاست را نمی بینیم و در صورت نبودشان خلاء انها را زیاد احساس می کنیم و دنیا رایمان تیره وتار می شود.

ناگفته نماند همین که می توانیم فکر کنیم که “آیا ما خوشبخت هستیم"ما یک انسان خوشبخت هستیم چون عقل وشعور مان را از دست نداده ایم.
خدایا بخاطر تمام نعمت هایی که به ما داده ای و فراموششان کرده ایم شکر می گوییم.
امام علی علیه السلام خوشبختی انسان را اینچنین توصیف می کند:
کسی که برای اصلاح خود خویشتن را به زحمت بیندازد خوشبخت می گردد و کسی که خود را در لذت ها رها کند بدبخت می گردد و بی بهره می ماند.1
1-شرح اقا جمال الدین خوانساری بر غرر الحکم و درر الکلم ج5ص258ح 8246و8247
الحمدلله رب العالمین!