#تولیدی
#به_قلم_خودم
#صحیفه_سجادیه
#انس_با_صحیفه_سجادیه
*دعای عاقبت به خیری!*
طبق دستورات دینی، ما باید برای برآورده شدن حاجت و نیاز خود ، دست نیاز به سوی پروردگار عالم دراز کرده و نباید متکی به اسباب ظاهری باشیم، گرچه پروردگار عالم نعمتهایش را با واسطه به بندگانش می رساند. خداوند به موسی فرمود: هر چه را که احتیاج داری از من بخواه حتی *علف گوسفند و نمک طعامت را*.1
بنابراین همه چیز از اوست و همه ی نیازهایمان را باید از او بخواهیم از کمترین تا بیشترین!
انسان زیرک باید حاجت ها و خواسته هایش را اولویت بندی کرده و مهمترین ها را از خدا بخواهد .
یکی از این مهمترین حاجتها ونیازها ، دعا برای *عاقبت به خیری* است و در راس دعاهایمان *عاقبت به خیری *را بطلبیم ، که یکی از بزرگترین نعمت هاست!!
واقعا چه کسی می داند آخر کارش به کجا می‌رسد؟
*حر بن یزید ریاحی* اولین کسی بود که آب را به روی امام بست و اولین کسی شد که در راه او به شهادت رسید.
*عمر سعد* هم اولین کسی بود که به امام نامه نوشت و دعوتش کرد و اولین کسی شد که تیر را به سمت او پرتاب کرد!
چه بسیار افراد مقدّسی که نماز شب می‌خواندند، خمس می‌دادند و… امّا یک دفعه با یک شبهه یا یک سخنرانی گمراه ‌کننده، از همه چیز سرد شدند و دست به انکار همۀ عقاید زدند. به همین علت از شیعیان در آخرالزّمان خواسته شده است که برای حفظ دینشان، دعای مختصر و مشهور به *دعای‌غریق* را برای نجات و عاقبت به خیری خود زمزمه کند:
*یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِک*2
عاقبت به خیری آنقدر با اهمیت است که یکى از دعاهای اولیا و انبیای الهی دعا برای عاقبت بخیری بوده است: *وَ تَوَفَّنا مَعَ الْأَبْرار» (آل ‌عمران/193) «تَوَفَّنِی‏ مُسْلِماً» (یوسف/101) «أَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ»* (یوسف/101
حضرت سجّاد(ع) در این زمینه گوی سبقت را از همه ربوده و درباره عاقبت به خیری دعای مخصوصی دارد.
امام (ع) در این دعا، بعد از این که یاد خدا را شرف و شکر او را فوز دانسته و درخواست می کند که همیشه به یاد او باشد. می فرماید: *و اذا نقضت ایّام حیاتنا، و تصرّمت مدد اعمارنا، و استحضرتنا دعوتک الّتی لابدّ منها و من اجابتها*؛3 و آن زمان که ایام حیات ما سپری شد و رشته عمرهایمان قطع شد، و دعوت تو(یعنی مرگ) که از آن و اجابت آن گریزی نیست، حاضر گشت،*فصلّ علی محمّدٍ و آله، و اجعل ختام ماتحصی علینا کتبة اعمالنا توبةً مقبولةً لاتوقفنا بعدها علی ذنبٍ اجترحناه، ولامعصیةٍ اقترفناها*؛پس بر محمّد و آل او درود فرست و پایان (کار ما و) آنچه را که نویسندگان اعمال ما ثبت کرده اند توبه مقبوله قرار بده، توبه ای که پس از آن ما را بر گناهی که مرتکب شده ایم و معصیتی که انجام داده ایم، سرزنش و توبیخ نفرمایی.»
حضرت علیه الاسلام در این دعا از خدا درخواست می‌کند که مهر پرونده‌ی عمر من ، توبه‌ی مقبوله باشد که *لَا تُوقِفُنَا بَعْدَهَا عَلَی ذَنْبٍ اجْتَرَحْنَاهُ*دیگر بعد از آن چیزی که من را متوقّف بکنند، بگویند: چرا این کار را کردی، از من سر نزده باشد.
پیامبراعظم(ص) بعد از ایراد خطبه شعبانیه در پایان آن شروع کرد به گریه، علی(ع) عرض کرد: ای رسول خدا(ص) چرا گریه می کنی؟ فرمود: یا علی! گریه ام برای آن چیزی است که در این ماه (ماه رمضان) بر تو وارد می شود گویا می بینم که برای پروردگارت نماز می خوانی در حالی که شقی ترین انسان و شقی تر از پی کننده ناقه ثمود، برانگیخته می شود پس ضربتی بر پیشانی تو وارد می سازد که بر اثر آن محاسنت (با خون) خضاب می شود، قال امیرالمؤمنین: فقلت یا رسول اللّه و ذلک فی سلامةٍ من دینی؟ فقال: فی سلامةٍ من دینک؛ امیرمؤمنان می گوید، گفتم: *ای رسول خدا این (شهادت) در حال سالم بودن دینم(و مسلمان بودنم) است، فرمود: (بلی) در حال سلامت دینت خواهد بود.*44
1. شیخ حر عاملی، وسایل الشیعه، ج 7، ص 32
2. بحارالأنوار، ج 52، ص 148.
3. صحیفه سجادیه دعای 11، فراز3
4. شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، ج1، حدیث 53.