#اخلاقی♤تربیتی
عاشق بیمارگونه نباشیم
تصور کنید همسر یا فرزند یا دوست صمیمی تان، عادت داشته باشند، در منزل هنگام نشستن یا در وقت مسافرتی طولانی با قطار یا اتوبوس پیوسته بخوابند. سرش را روی شانه شما بگذارند و یا دستشان را برگردن شما بیندازند و روی بدن شما لم دهند. چه احساس یا حالی خواهید داشت؟ بله، هر چه قدر که خاطر او را بخواهید طبیعی است که بالاخره جایی صبرتان تمام شود و به ایشان تذکر دهید تا شما را اذیت نکنند. فرق عشق بیمارگونه و حقیقی به این است که در عشق بیمارگونه، عاشق مانند کنه به معشوق گزینشی خود می چسبد. او مانند لحاف سنگینی که بر سر کشیده شود، راه نفس و «آزادی» او را می گیرد. انسان اگر آزادی و اختیار و اراده نداشته باشد، از خود چیزی ندارد. به اسیران در بند و غلامان حلقه به گوش می ماند که برای رشد و پیشرفت ارباب خود به بیگاری گرفته شده است. در عشق حقیقی، عاشق گویی در بالن است که معشوق در اتاقک او قرار می گیرد و لایه لایه شخصیت و کمالات معشوق را می کاود و با ویژگی های او «همانندسازی» می کند و همراه او اوج می گیرد. یکی، وحدت شخصیت و تفرّد دیگری را به هم نمی زند. شناسایی عاشق بیمارگونه از عاشق حقیقیِ هنجار، نیاز به دقت دارد، چون در ظاهر و برای مدتی کوتاه نشانه هایشان شبیه به هم و غلط انداز است. باید محک آزمون به کار برد تا سره از ناسره و خالص از ناخالص تمییز داده شود.[1]

پی نوشت :
محمدحسین قدیری مثل های روان( تمثیلات روان شناختی و تربیتی)، مرکز مشاوره مأوا، قم، انتشارات آموزشی و پژوهشی امام خمینی، ص120.