#تولیدی#به_قلم_خودم
باورکودکانه
باصدای گریه اش از خواب بیدارشدم. انگار از چیزی ترسیده بود.باگریه گفت:"مامان ، بغلم کن.”
او را در آغوش گرفتم ، آرام شد وهمان لحظه خوابش برد.
آری او خودش را به آغوش من سپرد وبا آرامش خوابید.مادر برای او منبع آرامش بود او این را باور داشت وچون باور داشت آغوش مرا امن امن می دانست.
خوش بحال این کودک ، که آرامش آغوش مرا باور داشت .کاش ماهم کمی از کودکان یاد بگیریم وبا یادخدا آرام بگیریم که “الا بذکر الله تطمئن القلوب”
کاش ما هم ، مواقعی که اضطراب و ترس ونگرانی تمام وجودمان را می گیرد ، زمانی که سردرگم شده ایم ونمیتوانیم قدم از قدم برداریم، کارمان را به خدا واگذار کنیم ، خدا را وکیل کارهایمان قرار دهیم ، این همان معنای توکل است. فتوکل علی الله فهو حسبه
در تمام کارها ، خدا وکیل ما باشد تا وجودمان آرام بگیرد و این آرامش درونی مان را به دیگران هدیه کنیم.
بیایید مثل یک کودک، در آغوش خدا آرام بگیریم .

#همنوا_با_ابو_حمزه
فارغ التحصیلی از دانشگاه همزمان شده بود با شروع دوندگی برای مراسم عروسی .
دغدغه ی مراسم عروسی از یک سو و آغاز بیکاری از سوی دیگر.
بااوضاع اجتماعی که بیکاری در آن بیدادمیکرد اصلاامیدی به پیداشدن کار نبود و بقول همه ی جوانها یا باید پدرت خیلی پولدار باشد که دنبال کار نروی ویا بند پ داشته باشی وبا واسطه خویشاوندی با کسی تو را بکارگیری نمایند.
اما او جوان بود و پر انرژی . دوست داشت شغل وکاری داشته باشد.از آنجا که هیچ کدام از گزینه های بالا را نداشت کم کم داشت نا امید می شد ولی او اقدام به ازدواجش با توکل به خدا بود واز همان ابتدا باخدا معامله کرده بود.چند ماه بعد ازدواج هنوز هم بیکار بود تااینکه متوجه شد قرار هست مهمان کوچکی به زندگیش وارد شود واو را بابا صدا بزند.تمام افکارش مشوش شد ونگرانی تمام وجودش را فرا گرفت. همه جا سفارش کرده بود و حتی حاضر بود هر کاری ر ا قبول کند اما انگار یادش رفته بود که برای ازدواجش باخدا معامله کرده وباید به خدا سفارش کند.الان که پیش خدا سفارشی تر شده وبا بیکاری چگونه از مهمانش پذیرایی کند.
بیشتر از قبل دلشکسته تر شد واما حرفهای مادر ش دلگرمش می کرد.مادر ش همیشه می گفت: «دعاکن اون بالایی سفارش تو را کرده باشد. خدا یا مارا پیش خلق خوار و ذلیل نگردان .پسرم نگران نباش بچه روزیش همراهشه».
دلش آرام میشد .توکلش را به خدا کرده بود . «والحمد لله الذی لا ارجو غیره، ولو رجوت غیره لاخلف رجائی: سپاس خدایی را که به چشم امید دارم نه غیر او واگر بغیرش امید می داشتم مرا ناامید می گردانید»
هنوز فرزندش به دنیا نیامده بود هنوز فرزندش به دنیا نیامده بود که در تنها جایی که اصلا فکرنمی کرد مشغول به کار شد وآن هم توسط سفارش تنها کسی که اصلا برای پیدا کردن کار به او سفارش نکرده بود. گویا سفارشش از طرف خدا بود .یادحرف مادرش افتا«دعاکن اون بالایی سفارش تو را کرده باشد.»..«والحمدلله الذی لا ادعو غیره ولو دعوت غیره لم یستجب لی دعائی:سپاس خدای را که تنها او را به دعا می خوانم نه غیر او را واگر از غیر او حاجت می خواستم دعایم را مستجاب نمی کرد»
درطول مدتی که جویای کاربودبرای پیدا کردن شغلش به هر دری زده بود و بی ثباتی وبی اعتباری انسان ها را با چشم خودش دید، از اینکه امروز می گفتند:«شما از هفته بعد یا دو سه هفته دیگر بیا سر کار، به نیروی جوانی مثل شما نیاز داریم»واما سر موعد یادشان می رفت که چنین حرفی زده اند «والحمدلله الذی وکلنی الیه فاکرمنی و لم یکلنی الی الناس فیهینونی: ستایش خداوند را که کار مرا به حضرتش واگذاشت وگرامیم داشت وبغیرش وا نگذاشت تا خوارم گرداند»
#تولیدی #به_قلم_خودم

ماری در قبر انسان ‼ ? ‼ ‼ ?

ثقة الاسلام کلینی ( رضوان الله علیه) از قول امام صادق (علیه السلام) می فرماید: در قبر فردی مار بزرگی است که هر روز انگشت بزرگش را می زند و او باید در قبر و در عالم برزخ با آن بسازد. بعد امام صادق (علیه السلام) می فرماید: می دانید، چرا؟

برای اینکه آن فرد می توانست گره از کار مسلمانی را بگشاید، اما نگشود. یعنی ای آقای لوله کشی که پیرزنی به در مغازه ات آمده و درخواست کرده تا لوله ترکیده آب خانه اش را تعمیر کنی و تو می توانستی بروی، اما نرفتی، این کارت ماری در گور خواهد شد و تا روز قیامت نیشت می زند.

ای آقای داروخانه چی که داروی مریض مستأصل را داشتی، اما آنرا به وی ندادی، این کار تو مانند ماری تا روز قیامت در نزدت خواهد بود.

ای آقای صاحب اتومبیل که زن بچه به بغل را در آفتاب سوزان و یا سرمای گزنده می بینی، اما او را سوار نمی کنی، این کار تو ماری شده و تا روز قیامت در کنارت می ماند.

تشخص انسان به داشتن منزل مجلل و یا لباسها عالی نیست. در اینجا روی سخن بیشتر با خانمها می باشد. تشخص این است که کهنه نوزاد همسایه را که گرفتار است بشویید. مقدس اردبیلی (رضوان الله علیه) که یکی از مراجع بزرگ تقلید بود، روزی از لب فرات رد می شد که به زائری برخورد نمود. این زائر یک پیرمرد دهاتی بود که بر لب فرات نشسته و در حالی که بسیار خسته می نمود لباس می شست. مقدس اردبیلی به او سلام کرد و این امر باعث طمع پیرمرد شد.

پس گفت: آقا می توانی مقداری از لبسهای مرا بشویی؟

مقدس اردبیلی پاسخ مثبت داده، عبا و قبا را کنار گذاشت و مشغول لباس شستن شد. پس از مدتی چند نفر از مردم و طلاب که از آنجا می گذشتند مقدس اردبیلی را شناخته و به ایشان احترام نمودند. این امر موجب شد که پیرمرد بفهمد که لباسهایش را به دست مرجع تقلیدش سپرده و بنابراین بسیار شرمنده شد و گفت: آقا ببخشید که شما را نشناختم.

مقدس اردبیلی فرمود: باعث افتخار من است که بتوانم لباس زائر امام حسین (علیه السلام) را بشویم.

لذا ای خانم، افتخار تو داشتن دهها قطعه طلا نبوده، بلکه این نکبت و بدبختی است. افتخار تو این است که بتوانی لباسهای همسایه ات را بشویی.



آیت الله حسین مظاهرى، به سوى حق، بخش 9