توجه به مسائل روانی کودکان یتیم
بسیاری، نیازها و نیازمندی های یتیمان را از دیدگاه امور مادّی می نگرند، که باید دارای مسکن و همسر و لباس و تغذیه مناسب شوند، اما امام علی (ع) به همان اندازه ای که به احتیاجات مادّی و جسمی یتیمان فکر می کرد، به رفع نیازها و کمبودهای روانی آنها نیز می اندیشید، که دچار عقده های روانی، یا کمبودهای عاطفی نگردند. در رابطه با یتیمان، تنها غذا برای آنها نمی برد، بلکه با دست خود غذا در دهانشان می گذارد تا شیرینی گرفتن غذا از دست پدر را بچشند. یتیمان را دور خود جمع می کرد، و با انواع بازی ها، و صدای تقلیدی گوسفند آنها را می خنداند.
وقتی یتیمان را به منزل می آورد، و می خواست به آنها عسل بخوراند، انگشتان خود را می شست، و با انگشتان خود عسل در دهان یتیمان می گذارد که دو نوع شیرینی را بچشند:
شیرینی عسل و شیرینی از دست پدر گرفتن.
گرچه افراد ناآگاه به امام علی (ع) اعتراض می کردند، که این کارها در شأن شما نیست. اما امام علی (ع) به نکات ظریفی توجه داشت که امروز در علم روان‌شناسی، و روان‌شناسی کودک، و روان‌شناسی تربیتی، بسیار مورد توجه است.
روان‌شناسان می گویند: علل بزهکاری فرزندانی که پدر یا مادر را از دست دادند کمبود «عاطفه» است.
امام علی (ع) آنقدر به یتیمان توجه داشت، و با آنها مهربانی می کرد که دیگران می گفتند: لوودتُ اِنّی کُنتُ یتیماً؛ ای کاش منهم یک یتیم بودم (1)



پی نوشت ها :
1- بحار الانوار ج 41 ص49.