#تولیدی_به_قلم_خودم
#به_قلم_خودم_حرف_دل_
دلتنگ ان روزها هستم
آن روزهایی که دلم بهانه اش رامی‌ گرفت.
دنبال بهانه ای بودم برای گریه واما گریه ام فقط برای دلتنگی ودوری از او بود و نه چیز دیگری.
آن روزها غربت و دوری از او تمام غصه زندگی ام بود.هر روز صبح باید دعای عهد می خواندم برای ماهیها وگل های باغچه تا دلم ارام شود .
غروب های جمعه از دلتنگی آرام و قرار نداشتم وبا فراز های دعای سمات های های گریه می کردم و آرام می شدم.
ان روزها غربت امام زمان عج را باتمام وجودم درک می کردم واز خودم خجالت می کشیدم که نمی توانم کاری برای ظهورش کنم .
ان روزها اگر کار خوبی میکردم خیلی خوشحال میشدم چون می دانستم امام زمان را امروز خیلی خوشحال کرده ام و وقتی که برای سلامتیش صدقه می دادم مطمئن بودم که امروز اصلا مریض نمی شود.
روزهای خیلی قشنگی بود.هرچه بیشتر به اآن روزها فکر میکنم بیشتر حسرت می خورم.اما حسرت خوردن تا کی؟
اما این روزها غصه های زندگیم خیلی زیاد شده واصلا غصه غربت امام زمان عج را نمی خورم وبه دوریش عادت کرده ام ،اگر گریه می کنم برای چیزهایی است که هیچ ارزشی ندارد.
دلم نیاز به یک خانه تکانی حسابی دارد، از آن خانه تکانی هایی که بعدش به هر گوشه خانه نگاه میکنی کیف میکنی وخودت تحسین می کنی.
اما نمی دانم بایداز کجا شروع کنم تا زنگار قلبم را پاک کنم.فقط می دانم اصلا حالم مثل ان روزها نیست ،حالم خیلی بداست.
خدایا کمکم کن تا برگردم به آن روزها.می خواهم تمام غصه ام فقط وفقط غربت او باشد تابرای غربتش به چه کنم چه کنم بیفتم و دغدغه هر روزم شود.
کمکم کن تا به دوریش عادت نکنم و زودتر کاری کنم!!