#تولیدی
#به_قلم_خودم
بوی پدربزرگ!
این روزها عجیب بوی پدر بزرگ می دهد.
پدر بزرگی که تمام دلخوشی زندگی مان بود و هیچ وقت فکر نمی کردیم ، این دلخوشی روزی از پیش ما خواهد رفت.
پارسال ، همین روزها بود که در بستر بیماری ، با مرگ دست وپنجه نرم می کرد وبیشتر از 2 هفته طول نکشید تا ما داغدار شدیم.
اولین باری بود که پشت پنجره آی سی یو این 2هفته ، هر روز منتظر معجزه بودیم وذکر” یا من اسمه دواء وذکره شفاء” ذکر لباانم شده بود ولی انگار شفاء پدر بزرگ در این بود که دیگر دردنیا نباشد چون او پدر بزرگ بود وبزرگی اش در این بود که پشت وپناه بچه ها بود وهیچ وقت زحمتی برای کسی نداشت اما این اواخر ، بیماری آنچنان بدنش را ضعیف کرده بود که برای کارهای شخصی اش کمکش می کردی و او که حتی مریضی وبیماری باعث نمیشد زحمتش را به دوش دیگری بیندازد ، این روزها هما اش فقط باید عذر خواهی می کرد ، عذر خواهی از چه؟ بچه ها که وظیفه ی خودشان می دانستند که باید نوکری پدر بزرگ را بکنند.
یادم نمی رود ، وقتی به او گفتم:” ان شاالله زود خوب می شوید وباز دور هم جمع می شویم و او لبخندی زد و گفت : ” نه، بابا فقط همین!
هر وقت یاد لبخند آن روزش می افتم ، دوست دارم های های گریه کنم وبیشتر بهانه اش را می گیرم.
الان که به آن روزها فکر می کنم ، می فهمم او خودش می دانست روزهای آخر عمرش است وباید برود .
وقتی که در مراسم ختم ، مهمانهایی بودند که ما اصلا نمی شناختیم و ذکر خیر پدر بزرگ برلبانشان بود ، می فهمیدیم که او خودش ، خدا بیامرزی برای خودش بجا گذاشته بود ومنتظر کسی نبود که برایش توشه آخرت جمع کند واو ” استعد للموت” را خوب فهمیده بود .